ศิลปินสาวชาวเกาหลีใต้ใช้เวลา 20 ปี เก็บภาพจำร้านขายของชำที่กำลังจะเลือนหาย

สมัยเด็กๆจำได้ว่าทุกครั้งที่หิวขนมก็จะกำเงินอันน้อยนิดไปยืนแหงนคอมองอยู่หน้าร้านเล็กๆ ที่ประตูเปิดกว้าง ไม่มีเสียงนิ๊งหน่อง ไม่มีเสียงสวัสดีและเชิญชวน ร้านเล็กๆที่แสงสว่างของไฟมีไม่มากเท่าร้านสะดวกซื้อในยุคนี้   ถุงขนมใสไปทางขุ่นผูกด้วยเชือกฟางสีชมพูห้อยโตงเตง  พร้อมขนมอีกมากมายที่วางเรียงรายเป็นระเบียบบ้างไม่เป็นระเบียบบ้าง มีฝุ่นเกาะบ้างพอให้อารมณ์กรุบกริบ มันสะกดตา และทำให้เด็กอย่างเราเริ่มใช้ความคิดใคร่ครวญและคำนวนว่าเงินที่กำไว้ในมือมันมีอะไรในร้านที่คู่ควร และคุ้มค่า  ....แน่นอนอะไรก็แล้วแต่ที่นอกจากกินได้ จะต้องบวกกับมีบางสิ่งแถมติดมาให้ ประหนึ่งของขวัญที่เจ้าของโรงงานทำขนมมอบให้เด็กอย่างเรา นั่นเป็นความหมายที่เรารู้สึกว่าคุ้มค่า และคู่ควร แหวนเล็กๆถูกลองสวมเข้านิ้วนั้นออกนิ้วนี้พร้อมยกมือมองออกห่าง ดูเป็นสิ่งที่ได้รับความสนใจมากกว่าขนมที่ถืออยู่ในมือ ป้าของแอดมินเคยถามว่าอยากกินขนม หรืออยากได้ของเล่นกันแน่ 555....เสน่ห์ของร้านขายของชำในวัยเด็กมันจึงเป็นภาพจำที่งดงามในวัยโต......

ปัจจุบันร้านขายของชำเหล่านี้ถูกกลืนหายไปกับยุคสมัย แต่ไม่ใช่แค่บ้านเรานะคะที่ร้านเหล่านี้หายไป และไม่ใช่แค่คนไทยยุคเราๆที่มีภาพจำกับร้านของชำ เพราะที่เกาหลีใต้ก็มีคนที่จำเสน่ห์ร้านของชำเหล่านี้ได้เช่นกัน  ร้านของชำในเกาหลีใต้แทรกตัวอยู่ตามที่ต่างๆเหมือนบ้านเราเลยค่ะ และแน่นอนในปัจจุบันร้านสะดวกซื้อก็เริ่มเข้ามาแทนอยู่ทุกซอกซอย

Me Kyeoung Lee ศิลปินสาวชาวเกาหลีใต้ที่มีความผูกพันในวัยเด็กกับร้านของชำ จึงเลือกเก็บความทรงจำของเธอด้วยลายเส้นอันงดงามพร้อมแต่งแต้มอารมณ์ด้วยการใช้สีอะคริลิคและสีพาสเทล เธอใช้เวลากว่า 20 ปี ที่เก็บภาพเหล่านี้ เห็นภาพของเธอแล้วได้อารมณ์ร้านของชำจริงๆนะคะ

เป็นอย่างไรกันบ้างดูแล้วทำให้นึกถึงร้านของชำแถวบ้านบ้างไหม....ถึงแม้เราจะเข้าใจเรื่องยุคสมัยที่เปลี่ยน...ของบางสิ่งก็ต้องเปลี่ยนตาม แต่ก็อดใจหายไม่ได้เหมือนกันค่ะ..ภาพสวยๆของ Me Kyeoung Lee ยังมีอีกมากเขาไปติดตามได้ตามลิงค์(ภาพ)ด้านล่างค่ะ

ที่มา demilked  ภาพ leemk

วไลพร เพสวัสดิ์ เรียบเรียง

- ONLINE TVBURABHA -