คุณพ่อผุดไอเดียสุดสร้างสรรค์ส่งตรงสู่โรงพยาบาลทั่วแคลิฟอร์เนีย

Bryan Ware คุณพ่อสุดสร้างสรรค์จากซานฟรานซิสโก ผุดไอเดียในการนำสีเทียนที่เหลือใช้จากร้านอาหาร และโรงเรียน นำมาหลอมละลาย และหลอมใหม่ เพื่อส่งไปให้เด็กๆที่อยู่ในโรงพยาบาล 

ไอเดียนี้เกิดขึ้นในปี 2011 เมื่อเขาไปฉลองวันเกิดในร้านอาหาร และพนักงานได้นำสีเทียนมาให้กับลูกชายของเขาทั้งสองเล่น  เขาเกิดความคิดว่าหลังจากนี้สีเทียนเหล่านี้ จะนำไปใช้ประโยชน์อะไรได้บ้าง เขานำสีเทียนเหล่านี้ไปหลอมใหม่ แล้วนำไปแจกให้กับโรงพยาบาลทั่วแคลิฟอร์เนีย




ทุกๆปี มีสีเทียนมากกว่า 75,000 ปอนด์ ถูกทิ้งจากร้านอาหาร และโรงเรียน 
                        

 เขาทำสีเทียนได้ใหม่ 96 แท่งต่อการทำ 1 ครั้ง


หลังจากที่เขาทำเสร็จ เขาจะส่งมันไปยังโรงพยาบาลทั่วแคลิฟอร์เนีย เขาส่งไปแล้วมากกว่า 2,000 กล่อง




การเห็นโอกาสจากสิ่งเล็กๆรอบตัว แล้วเกิดเป็นไอเดีย ก็เป็นประโยชน์และสร้างรอยยิ้มให้เด็กๆได้มากมายนะคะ 


ขอขอบคุณเรื่องและภาพจาก boredpanda

- ONLINE TVBURABHA -


โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ศิลปินสาวชาวเกาหลีใต้ใช้เวลา 20 ปี เก็บภาพจำร้านขายของชำที่กำลังจะเลือนหาย

รูปภาพ
สมัยเด็กๆจำได้ว่าทุกครั้งที่หิวขนมก็จะกำเงินอันน้อยนิดไปยืนแหงนคอมองอยู่หน้าร้านเล็กๆ ที่ประตูเปิดกว้าง ไม่มีเสียงนิ๊งหน่อง ไม่มีเสียงสวัสดีและเชิญชวน ร้านเล็กๆที่แสงสว่างของไฟมีไม่มากเท่าร้านสะดวกซื้อในยุคนี้   ถุงขนมใสไปทางขุ่นผูกด้วยเชือกฟางสีชมพูห้อยโตงเตง  พร้อมขนมอีกมากมายที่วางเรียงรายเป็นระเบียบบ้างไม่เป็นระเบียบบ้าง มีฝุ่นเกาะบ้างพอให้อารมณ์กรุบกริบ มันสะกดตา และทำให้เด็กอย่างเราเริ่มใช้ความคิดใคร่ครวญและคำนวนว่าเงินที่กำไว้ในมือมันมีอะไรในร้านที่คู่ควร และคุ้มค่า  ....แน่นอนอะไรก็แล้วแต่ที่นอกจากกินได้ จะต้องบวกกับมีบางสิ่งแถมติดมาให้ ประหนึ่งของขวัญที่เจ้าของโรงงานทำขนมมอบให้เด็กอย่างเรา นั่นเป็นความหมายที่เรารู้สึกว่าคุ้มค่า และคู่ควร แหวนเล็กๆถูกลองสวมเข้านิ้วนั้นออกนิ้วนี้พร้อมยกมือมองออกห่าง ดูเป็นสิ่งที่ได้รับความสนใจมากกว่าขนมที่ถืออยู่ในมือ ป้าของแอดมินเคยถามว่าอยากกินขนม หรืออยากได้ของเล่นกันแน่ 555....เสน่ห์ของร้านขายของชำในวัยเด็กมันจึงเป็นภาพจำที่งดงามในวัยโต......
ปัจจุบันร้านขายของชำเหล่านี้ถูกกลืนหายไปกับยุคสมัย แต่ไม่ใช่แค่บ้านเรานะคะที่ร้านเหล่านี้หายไป และ…
อ่านเพิ่มเติม

การเตรียมตัวของชีวิต | สุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ

รูปภาพ
ก่อนอื่นต้องขออภัยที่สัปดาห์นี้ผมจัดสรรเวลา และสมาธิเพื่อเขียนบทความต่อจากสัปดาห์ก่อนโน้นไม่สำเร็จ อันที่จริงต้องบอกว่าเกือบเสร็จน่าจะใกล้เคียงความจริงกว่า เนื่องจากผมเจียดเวลาขณะทำงานอยู่ที่ อ.ทุ่งตะโก จ.ชุมพร เขียนส่งมาตั้งแต่เช้าวันพฤหัสที่ 2 ก.พ. แต่ปรากฏว่าแอดมินไม่ได้รับเมล์ของผมและเมื่อพยายามส่งอีกครั้งในตอนเย็นด้วยความรีบร้อน ผมทำข้อความทั้งหมดหายไปในอากาศได้ยังไงก็ไม่รู้
จากวันนั้นถึงวันนี้ หากไม่มีข้อความในไลน์ขึ้นมาเตือนเมื่อสักครู่ ผมก็คงยังไม่ได้มานั่งลงใช้ความพยายามเขียน คราวนี้เขียนจริงๆ ด้วยดินสอ ลงบนกระดาษ มันคงจะไม่หายไปในอากาศ เพราะความไม่รู้หรือรู้น้อยของผมอีก

ปีนี้ผมมีความตั้งใจที่จะทำหลายเรื่องให้สำเร็จ
เรื่องแรกคือเรื่องการทำสวน นอกจากผักหญ้า สมุนไพร ผลไม้ ปีนี้ผมตั้งใจว่าจะทำให้สวนริมแม่น้ำมีอาหารประเภทโปรตีนมีความหลากหลาย สมบูรณ์ มั่นคง ไม่ต้องซื้อหาจากภายนอก ที่สำคัญคือเป็นอาหารปลอดภัย
เริ่มจากการทำให้สระที่ขุดไว้มีน้ำ เลี้ยงปลาได้ ตอนนี้สำเร็จแล้ว ปลาหลายชนิดตัวโตขนาดฝ่ามือสามารถจับกินเป็นอาหารได้แล้ว ในบ่อนอกจากเลี้ยงปลา ผมตั้งใจจะเลี้ยงเป็ดห่าน และกบ คิดว่…
อ่านเพิ่มเติม

ได้ชีวิตใหม่ในวันรับเสด็จ ยายชุบ สามร้อยยอด

รูปภาพ
ยายชุบ สามร้อยยอด นามสกุลเดิมคือ ยอดแก้ว เป็นหญิงชาวบ้านวัยเจ็ดสิบ(ในตอนนั้น)แห่งบ้านคุ้งโตนด อำเภอกุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ยากจนมาตั้งแต่ยังสาวจวบจนวันนี้ หากแต่เธอยืนยันว่า เธอมีอดีตที่มีความหมายต่อชีวิตของแก  อดีตที่หมายถึงชีวิตใหม่ ไม่ว่าแกจะยังจนต้องขอเงินลูกๆ เก้าคนใช้ดังเช่นทุกวันนี้หรือจะมั่งมีศรีสุข ถูกหวยรวยเบอร์อย่างไรก็ตาม แกไม่เคยลืมเหตุการณ์ครั้งนั้น เหตุการณ์ที่ล่วงเลยมากว่า 40 ปี...ไม่เคยลืม
การเสด็จพระราชดำเนินเยี่ยมเยียนราษฎรบ้านคุ้งโตนด อำเภอกุยบุรี จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ไม่เพียงทำให้หมู่บ้านที่ยากจน ล้าหลัง ไม่มีแม้ถนนที่จะติดต่อกับโลกภายนอก ได้มีชีวิตที่ดีขึ้น หากแต่การเสด็จพระราชดำเนินในครานั้นได้ทำให้หญิงคนหนึ่งมีชีวิตยืนยาวต่อมาจนถึงวันนี้ 
สมัยยังสาว ยายเคยไปรับเสด็จในหลวงใช่ไหม ใช่ ตอนนั้นไปรับเสด็จที่ตีนถ้ำไทรในหมู่บ้านเรานี่แหละ ท่านเสด็จฯ มาทางเหนือ ไอ้เราป่วยเป็นไส้ติ่ง ปวดท้องมาครึ่งเดือนแล้ว แต่ไม่รู้หรอกนะตอนนั้นว่าเป็นไส้ติ่ง ปวดท้องนอนซม คนในบ้านบอกในหลวงจะมา เราก็อยากเห็น อยากไปรับเสด็จ แต่ปวดท้องจนเดินไม่ไหว

เดินไม่ไหวแล้วไปยังไง ก็ให้คนหามไป …
อ่านเพิ่มเติม